80 lat „Nice-Matin”: Jean-Marc Raffaelli, wyspiarski scyzoryk szwajcarski

Wspomnienia Jeana-Marca Raffaellego wędrują w połowie drogi między Wyspą Skarbów a jaskinią Ali Baby. Przedstawiają pięciu prezydentów Republiki, kilku pisarzy, poetów-śpiewaków i całą plejadę legendarnych artystów. „Mam szczęśliwą gwiazdę” – żartuje dziennikarz z Bastii. Nie bez znaczenia w zawodzie, w którym pech jest uważany za wykroczenie zawodowe.

Jego pierwszym łutem szczęścia w 1980 roku było... zwolnienie z „Le Provençal” , które zatrudniło go jako freelancera. „ Corse-Matin natychmiast się do mnie zgłosił ” – uśmiecha się. „Przez rok pracowałem pod pseudonimem Jean Paoli – ponieważ obie gazety podpisały umowę o zakazie kłusownictwa. Zostałem profesjonalistą w październiku 1982 roku po stażu w Nicei. Miałem typ do Grasse, ale ostatecznie przeniesiono mnie do Bastii! Uff…”

Szybko staje się jasne: pisarz jest „piórem”. Cechę, którą pisarz ujmuje w perspektywie: „Pisanie to jedyna rzecz, którą potrafię robić! W prawdziwym życiu nie potrafię wymienić żarówki”.

Młody człowiek kształcił się poprzez przypadkowe spotkania. W 1981 roku relacjonował ponowne otwarcie Opery w Bastii. „Uczestniczyłem w próbach La Traviaty Verdiego. Nic o niej nie wiedziałem, ale ją uwielbiałem! Stałem się prawdziwym miłośnikiem opery”. Do tego stopnia, że planował wakacje pod kątem występów La Scali i Opery Garnier.

Eklektyczny Jean-Marc Raffaelli pasjonuje się również piłką nożną i polityką. „W 1977 roku, kiedy François „Fanfan” Félix strzelił gola, który dał Bastii awans do 1/8 finału Pucharu Europy, zrobiło mi się słabo” – wyznaje. „ Przeżyłem niezapomniane emocje na stadionach, ale też tragedie, takie jak zawalenie się trybun na Furiani”.

Wspomnienia powracają falą. Kontynuuje: „Polityka pojawiała się stopniowo. Miałem zaszczyt przeprowadzić wywiady z naszymi ostatnimi pięcioma głowami państw. Pierwszy, François Mitterrand, miał miejsce w 1983 roku; miałem wtedy 25 lat! Nawiązałem szczególną relację z Nicolasem Sarkozym. Zgodził się spotkać ze mną 7 lipca 2003 roku, dzień po przegranym referendum w sprawie nowego statusu wyspy”.

Uśmiech na jego dziecięcej twarzy się poszerza. Gwiazdy? Reporter z wyspy spotkał ich setki. „Korsyka to maleńki kraj, który zawsze przyciągał wielkie talenty” – podsumowuje. „Mam szczęście, że tutaj są one często bardziej dostępne niż gdzie indziej”.

I opowiada nam... Jacques'a Dutronca, „który nie pozwoliłby zadać najmniejszego pytania, dopóki nie opróżni się butelki szampana”. Guillaume'a Depardieu, „spotkanego rok przed śmiercią. Jego dziewczyna właśnie go zostawiła; był w depresji. Nie mogłem odejść, dopóki nie przyjechała jego siostra Julie”. Claude'a Berriego, „który ciągle narzekał na reżysera „Królowej Margot”, który nie potrafił zmieścić się w budżecie. Powiedział: »Chéreau, on naprawdę zasługuje na swoje nazwisko!«”.

Wspomina również Jeana d'Ormessona ( „Powiedział, że jestem jego ulubionym rozmówcą” ), Georgesa Moustakiego ( „Rozmawialiśmy w Erbalundze od 23:00 do 5:00 rano” ), Claude'a Nougaro ( „Niewyczerpany w starym porcie w Bastii” ), Léo Ferré ( „Pan w Toskanii” ). A potem tyle innych reportaży, bez nazwisk, które by się wyróżniały na plakacie, ale z „niesamowitymi obsadami” . Kiwa głową: „Wybory samorządowe były niesamowitym czasem. Śledziliśmy kampanię w naszych 360 gminach, co oznaczało 1500 trudów do opanowania. Byliśmy zasypywani telefonami, zasypywani prośbami! Radny wsi sam przysłał mi swój w pełni napisany wywiad. Pierwsze pytanie, jakie zadał, brzmiało: „Jak pan wyjaśni, że ma pan tak dobre wyniki?”. Musiałem mu to wytłumaczyć…”

Raffaelli nie unika napięć związanych ze „szczególnym kontekstem ” wyspy. „W latach 80. i 90. wieczorem można było uczestniczyć w tajnej konferencji, a następnego dnia zostać aresztowanym! Kilka agencji zostało przeszukanych. Czasami trzeba było się jakoś odnaleźć…”

Jak w komiksie Pétillona, L'Enquête corse : wiadomo, komu zadawać pytania, ale przede wszystkim, komu ich nie zadawać.

Z kariery, która doprowadziła go do stanowiska zastępcy redaktora naczelnego w latach 2010., dziennikarz zachował bogactwo uprzywilejowanych rozmów. „Aby wykonywać tę pracę, trzeba kochać ludzi” – mówi, jakby to było oczywiste. I wiedzieć, jak pozwolić, by twoja szczęśliwa gwiazda cię prowadziła…